ΟΙ ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ

Η βαθύτερη αιτία που οδήγησε το μεγάλο και ενιαίο βασίλειο στη διάσπαση ήταν η αμέλεια των Ισραηλιτών να μείνουν πιστοί, στη συμφωνία που είχαν κάνει με το Θεό. Η υπόσχεση που του είχαν δώσει ότι θα τηρούσαν το θέλημά του, δεν τηρήθηκε. Έτσι, τα φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας και οι κακές επιλογές ταλαιπωρούσαν το λαό.

Η επαφή και η συνεργασία με τους ειδωλολατρικούς λαούς έβαλε στη ζωή των Ισραηλιτών θεότητες, ήθη και συνήθειες εντελώς ξένες προς τη δική τους παράδοση. Η ανάμιξη στοιχείων από διαφορετικές λατρείες και παραδόσεις λέγεται θρησκευτικός συγκρητισμός και είναι αποτέλεσμα ανασφάλειας, σύγχυσης και ολιγοπιστίας. Φυσική συνέπεια του θρησκευτικού συγκρητισμού ήταν η ηθική κατάπτωση. Διαφθορά και διχόνοια, κλοπές, φόνοι, ψευδορκίες, εκμετάλλευση και καταπίεση των φτωχών και αδυνάτων έγιναν καθημερινά φαινόμενα και στα δύο βασίλεια και υπήρξαν επακόλουθα του θρησκευτικού αποχρωματισμού.

Το Βασίλειο του Ισραήλ αποκομμένο πολιτικά και θρησκευτικά από το εθνικό κέντρο, την Ιερουσαλήμ, μετέπεσε στην ειδωλολατρία, στην οποία τον οδήγησαν, οι βασιλείς του. Για το λόγο αυτό κανένας βασιλιάς του Ισραήλ δεν επαινείται για τα έργα του, αλλά αντίθετα όλοι κατακρίνονται, γιατί έπραξαν αντίθετα με το θέλημα του Κυρίου.

Πάνω στην ίδια περίπου γραμμή ήταν και η ιστορία του Βασιλείου του Ιούδα. Οι πόλεμοι ήταν συνεχείς, η αποστασία γενική, η βασιλεία κληρονομική, το προφητικό κήρυγμα ελεγκτικό κλπ. Από τους βασιλείς του Ιούδα μόνο οι Εζεκίας και Ιωσίας εγκωμιάζονται για την προσπάθειά τους να προχωρήσουν σε θρησκευτική μεταρρύθμιση και να απαλλάξουν τη λατρεία από ξένα στοιχεία.

Ως συνέπεια της διάσπασης συχνοί ήταν οι εμφύλιοι πόλεμοι ανάμεσα στο Βόρειο και το Νότιο Βασίλειο για το ποιος θα υπερισχύσει. Οι εχθροί των Ισραηλιτών εκμεταλλεύονταν αυτή τη διχόνοια και γίνονταν απειλητικότεροι. Οι βασιλείς, για να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους, συμμαχούσαν με άλλους ειδωλολατρικούς λαούς. Για να πετύχουν μάλιστα την υποστήριξή τους έφταναν να προσκυνούν και τους θεούς τους.

Σε επίπεδο πολιτικό, κυριαρχούν οι δολοπλοκίες, οι δολοφονίες, οι συνεχείς αλλαγές στο βασιλικό θρόνο. Δυστυχώς για τον Ισραήλ, βασιλείς σαν τον Δαβίδ και το Σολομώντα δε θα ξαναφανούν.

Εκτός από μικρές περιόδους ακμής και ηρεμίας οι ταραχές ήταν μεγάλες και συχνές, ιδιαίτερα στο Βόρειο Βασίλειο. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους δεκαεννιά συνολικά βασιλείς του Ισραήλ οι οκτώ έπεσαν θύματα πολιτικών δολοφονιών.

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα την σταδιακή εξασθένηση των δύο Βασιλείων και τελικά το βόρειο υπέκυψε στους Ασσύριους, το 722 π.Χ. και το νότιο στους Βαβυλώνιους το 587 π.Χ.