ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Στους αρχαίους λαούς της Μεσογείου, ήταν συνηθισμένη η παράδοση να απομνημονεύονται και να μεταδίδονται από γενιά σε γενιά φράσεις με διδακτικό περιεχόμενο. Οι σύντομες αυτές φράσεις περιείχαν την ατομική και τη συλλογική εμπειρία από την αντιμετώπιση καταστάσεων της καθημερινής ζωής. Οι Εβραίοι καλλιέργησαν το είδος αυτό και το εμπλούτισαν με πολλές θρησκευτικές ιδέες. Τα σύντομα αυτά κείμενα έγραψαν διάφορα πρόσωπα, τα οποία χαρακτηρίζονται ως οι σοφοί του λαού. Ήταν ιερείς, προφήτες, σοφοί δάσκαλοι και βασιλείς, άνθρωποι με ηγετική αποστολή ανάμεσα στο λαό, οι οποίοι, προσπαθούσαν να στηρίξουν ηθικά τους συμπολίτες τους, να τους καθοδηγήσουν σε πρακτικά θέματα και να επιλύσουν συγκεκριμένα προβλήματα. Η πείρα τους ήταν σεβαστή εφόσον ήταν γνωστό σε όλους ότι είχε αποκτηθεί στην προσπάθεια να εφαρμόσουν υποδειγματικά τις εντολές του Θεού. Στο είδος αυτό ανήκουν τα βιβλία "Παροιμίαι" και "Εκκλησιαστής".

Τα βιβλία "Σοφία Σολομώντος" και "Σοφία Σειράχ" συνέβαλαν με το δικό τους τρόπο, στην προετοιμασία των ανθρώπων για τον καινούριο κόσμο του Θεού. Παράλληλα οι αλήθειες που περιέχουν είναι διαχρονικές. Μελετώντας τα κείμενα αυτά, κατανοούμε πώς ενισχύουν και βελτιώνουν τη σχέση των ανθρώπων με το Θεό, με τον ίδιο τον εαυτό τους και με τους άλλους ανθρώπους.

Στα ποιητικά-διδακτικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, εκτός από το βιβλίο των Ψαλμών, ανήκουν και τα βιβλία "Παροιμίαι", "Εκκλησιαστής", "Άσμα Ασμάτων", "Σοφία Σολομώντος", "Σοφία Σειράχ" και το βιβλίο του "Ιώβ".