Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΚΡΙΤΩΝ

Τότε ο Κύριος τους έδωσε για αρχηγούς ευσεβείς ηγέτες, τους Κριτές, οι οποίοι τους γλίτωναν από τους επιδρομείς. Αλλά ούτε στους Κριτές τους υπάκουαν, γιατί επιδίδονταν στη λατρεία άλλων θεών και τους προσκυνούσαν. Πολύ σύντομα ξεστράτισαν από το δρόμο των προγόνων τους, οι οποίοι υπάκουαν στις εντολές του Κυρίου (Κριταί 2,16-17).

Ο Κύριος τους λυπόταν, όταν οι γύρω λαοί τους καταπίεζαν και τους έκαναν να στενάζουν. Κάθε φορά που ο Κύριος τους έστελνε έναν Κριτή, ήταν και ο ίδιος μαζί του και γλίτωνε τους Ισραηλίτες από τους εχθρούς τους όσον καιρό ζούσε ο Κριτής.

Όταν όμως πέθαινε ο Κριτής, οι Ισραηλίτες ξανάπεφταν στην απιστία, χειρότερη από κείνη των προγόνων τους. Επιδίδονταν στη λατρεία άλλων θεών και τους προσκυνούσαν. Δεν απαρνούνταν τις κακές τους πράξεις και τη διεστραμμένη τους συμπεριφορά (Κριταί 2,18-19). Γι' αυτό το λόγο ξέσπασε ο Κύριος οργισμένος εναντίον τους και είπε: «Επειδή αυτό το έθνος αθέτησε τη διαθήκη που είχα κάνει με τους προγόνους τους, και δε με υπάκουσαν, γι' αυτό κι εγώ δεν θα διώξω πια από μπροστά τους κανένα από τα έθνη που είχαν παραμείνει στη χώρα τον καιρό που πέθανε ο Ιησούς. Θα χρησιμοποιήσω αυτά τα έθνη για να δοκιμάσω τους Ισραηλίτες αν θα θελήσουν ή όχι ν' ακολουθήσουν το δρόμο μου και να με υπακούσουν, όπως τον ακολούθησαν οι πρόγονοί τους» (Κριταί 2,20-21).

Έτσι ο Κύριος άφησε να υπάρχουν στη χώρα τα έθνη εκείνα, που δεν τα είχε παραδώσει στον Ιησού. Τα έθνη αυτά ήταν: Οι Φιλισταίοι, οι Χαναναίοι, οι Χετταίοι, οι Αμορραίοι, οι Φερεζαίοι, οι Ιεβουσαίοι που κατοικούσαν στην Ιερουσαλήμ, οι Σιδώνιοι και οι Ευαίοι, που κατοικούσαν στα βουνά του Λιβάνου.

Αυτοί οι λαοί χρησίμευαν στον Κύριο για να δοκιμάζει την πίστη των Ισραηλιτών και να βλέπει αν είχαν σκοπό να υπακούσουν στις εντολές που είχε δώσει στους προγόνους τους. Οι Ισραηλίτες πήραν τις κόρες τους για γυναίκες τους, και έδωσαν τις δικές τους κόρες στους γιους εκείνων και λάτρεψαν τους θεούς τους (Κριταί 2,22-23. 3,1-6).